“ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਸਲੀ ਇਨਕਲਾਬ ਉੱਠ ਰਿਹਾ ਹੈ: ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਭਵਿੱਖ ਨੂੰ ਮੁੜ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਜਾਗ ਪਏ ਹਨ”
ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ-ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਸਲੀ ਇਨਕਲਾਬ – ਇੱਕ ਲੋਕ ਇਨਕਲਾਬ – ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕਰਦਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਾਅਰਿਆਂ ਜਾਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਲੜਾਈਆਂ ਦਾ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਜਾਗਰਤੀ, ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਅਤੇ ਦਾਅਵੇ ਦਾ ਹੈ। ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ, ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਵਿਸ਼ਵਾਸਘਾਤ ਦੇ ਬੋਝ ਹੇਠ ਦੱਬੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਲੋਕ, ਪੁਰਾਣੇ ਨਕਲੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਪਏ ਹਨ। ਆਮ ਆਦਮੀ – ਕਿਸਾਨ, ਨੌਜਵਾਨ, ਛੋਟਾ ਦੁਕਾਨਦਾਰ, ਅਧਿਆਪਕ ਅਤੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀ ਮਜ਼ਦੂਰ – ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ‘ਤੇ ਸਵਾਲ ਉਠਾਉਣ ਲੱਗ ਪਏ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੇਵਾ ਦੇ ਨਾਮ ‘ਤੇ ਰਾਜ ਕੀਤਾ ਪਰ ਐਸ਼ੋ-ਆਰਾਮ ਵਿੱਚ ਜੀਉਂਦੇ ਰਹੇ। ਆਪਣੇ ਲਚਕੀਲੇਪਣ ਲਈ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦਾ ਸਬਰ, ਸੱਤਾ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਜਵਾਬਦੇਹੀ ਅਤੇ ਪਾਰਦਰਸ਼ਤਾ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਪਤਲਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਇਨਕਲਾਬ ਹਫੜਾ-ਦਫੜੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਚੇਤਨਾ ਵਿੱਚ ਜੜ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਹ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ, ਕਿਸਾਨਾਂ ਅਤੇ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਦੇ ਇਕੱਠਾਂ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਜਾਤ, ਪੈਸੇ ਅਤੇ ਹੇਰਾਫੇਰੀ ‘ਤੇ ਪ੍ਰਫੁੱਲਤ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਰਵਾਇਤੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਦੇ ਵਧਦੇ ਅਸਵੀਕਾਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਲੋਕ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਅਸਲ ਤਾਕਤ ਇਸਦੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਰਾਜਵੰਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਤਬਦੀਲੀ ਲਿਆਉਣ ਦੀ ਇਸਦੀ ਸਮੂਹਿਕ ਇੱਛਾ ਸ਼ਕਤੀ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਤੂਫ਼ਾਨ ਉੱਠ ਰਿਹਾ ਹੈ – ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਤੂਫ਼ਾਨ ਜੋ ਸਿਰਫ਼ ਸਰਕਾਰ ਬਦਲਣ ਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਸ਼ਾਸਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਤਬਦੀਲੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਇਨਕਲਾਬ ਨੈਤਿਕ ਅਤੇ ਪੀੜ੍ਹੀ-ਦਰ-ਪੀੜ੍ਹੀ ਹੈ। ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਵਾਸ ਤੋਂ ਨਿਰਾਸ਼ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜ੍ਹੀ ਹੁਣ ਬਚਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ – ਉਹ ਆਪਣੇ ਵਤਨ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਇਨਸਾਫ਼, ਮੌਕੇ ਅਤੇ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਵਿੱਚ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੁਰਖਿਆਂ ਦੀਆਂ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਾਣ, ਆਜ਼ਾਦੀ ਅਤੇ ਸਮਾਨਤਾ ਲਈ ਲੜਾਈ ਲੜੀ। ਇਸ ਵਾਰ, ਇਨਕਲਾਬ ਖੂਨ ਦਾ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਵੋਟ ਪੱਤਰਾਂ, ਵਿਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਹਿੰਮਤ ਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਤਿਹਾਸ ਨੇ ਦਿਖਾਇਆ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਪੰਜਾਬ ਜਾਗਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਤਬਦੀਲੀ ਕਦੇ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ।
